Tomasz Krzyżak: Abp Adrian Galbas do Warszawy to dobry ruch, ale ...

Już wtedy widać było, że choć Galbas jest dobrze postrzegany wśród wiernych, że ma dobre notowania w Watykanie, to jednak w obrębie KEP jest marginalizowany. Pewnym dowodem na to były marcowe wybory władz w konferencji biskupów. Abp Galbas – obok kard. Grzegorza Rysia i abp. Wojciecha Polaka – był wskazywany jako potencjalny kandydat do objęcia funkcji przewodniczącego. Jednocześnie jednak zwracano uwagę na to, że szanse te są niewielkie, bo czas „postępowców” jeszcze nie nadszedł. Biskupi zdecydowali ostatecznie o kontynuacji dotychczasowej linii.

Czytaj więcej

Nominację abp. Galbasa do Warszawy można zatem postrzegać jako pewnego rodzaju wskazanie Franciszka, w którą stronę Kościół w Polsce ma pójść. Nie zachowawczość, lecz wyjście do ludzi i odkrywanie nowych dróg. Wydaje się, że w najbliższych latach ton polskiemu Kościołowi nadawać będzie trójka: kard. Ryś w Łodzi, abp Polak w Gnieźnie i abp Galbas w Warszawie. Uzupełnieniem tej układanki będą jeszcze Kraków, Poznań, Katowice, a w nieodległej przyszłości także Lublin czy Częstochowa. To, jak się wydaje, będzie nie tylko zmiana pokoleniowa, ale także jakościowa.

Widać tu jednak pewien problem. Przeniesienie arcybiskupa Galbasa po dość krótkich rządach w Katowicach oraz przedłużające się oczekiwanie na nowych metropolitów w Krakowie oraz Poznaniu, a także stosunkowo długie czekanie na ordynariuszy w Sosnowcu czy w Szczecinie pokazuje, że Kościół w Polsce ma bardzo „krótką ławkę”. Można wręcz postawić tezę, że wśród obecnych biskupów – tak ordynariuszy, jak i pomocniczych – jest wielu sprawnych administratorów i organizatorów, lecz niewielu ludzi z duszpasterską wizją. A szkoda.