Kim jest Pete Hegseth – przyszły amerykański sekretarz obrony ...

Z perspektywy europejskich sojusz­ników Waszyngtonu dwa stanowiska w admini­stracji prezydenckiej są szczególnie ważne: sekretarz stanu, odpowiadający za dyplomację, i sekretarz obrony, stojący na czele Pentagonu. Są ważne podwójnie, ze względu nie tylko na formalny zakres obowiązków, ale także na osoby je piastujące, które często są naj­bliż­szymi współ­pra­cow­nikami prezydenta i mogą wpływać na jego decyzje również poza domeną swoich departamentów.

Wczoraj dowiedzieliśmy się, że nowym sekretarzem stanu zostanie – niemal na pewno – florydzki senator Marco Rubio. Zważywszy na to, że republikanie przejmą kontrolę w obu izbach Kongresu, zatwierdzenie nominatów Trumpa powinno być formalnością. Dziś z kolei poznaliśmy nazwisko przyszłego sekretarza obrony. Prezydent elekt Donald Trump postanowił, że następcą Lloyda Austina ma zostać Pete Hegseth.

Kto? Czytelnicy, którzy zadali sobie to pytanie, nie powinni robić sobie z tego powodu wyrzutów. Nawet republi­kanie, pytani przez dzien­ni­karzy The Washington Post, reagowali zaskoczeniem albo właśnie oświad­czali, iż nie mają pojęcia, kto to.

Urodzony w 1980 roku Hegseth nie ma żadnego praktycznego otrzas­ka­nia w polityce ani w służbie cywilnej. Próbował startować w wyborach do senatu w stanie Minnesota w 2012 roku, ale zrezygnował już w fazie prawyborów. W poprzedniej kadencji Trumpa był jednym z kandydatów na stanowisko sekretarza spraw weteranów, ale ostatecznie przypadło ono Davidowi Shulkinowi.

Ma za to doświadczenie wojskowe, ale zupełnie innego rodzaju niż sekre­tarze nominowani na początku dwóch poprzednich kadencji. James Mattis, pierwszy trumpowski sekretarz obrony, wkraczał do Pentagonu otoczony nimbem nieomalże świętości. W Korpusie Piechoty Morskiej – w którego szeregach walczył z trzech wojnach i dosłużył się czterech gwiazdek generalskich – był uwielbiany w stopniu grani­czą­cym z psychozą. Zwolennicy Trumpa byli zachwyceni nominacją dla Mattisa. Jego przeciwnicy nie wiedzieli, czy się cieszyć, że oto w administracji nowojorskiego bogacza znalazł się jeden człowiek może nie idealny, ale bez­dys­ku­syj­nie kom­pe­tentny, czy frustrować, że nie mają kolejnego haka. Ostatecznie zdecydowali się na tę pierwszą opcję. Senat zatwierdził nominację stosunkiem głosów 98:1.

Saint Mattis of Quantico pic.twitter.com/esyn7sg5jV

— All Knives Matter (@AllKnivesMatter) June 1, 2018

Współpraca Trumpa z Mattisem dobiegła końca w lutym 2019 roku. Tąpnięcie nadeszło, kiedy Trump postanowił nieoczekiwanie redefiniować zasady sojuszu z Koreą Południową, a osta­teczny kolaps – po decyzji o wycofaniu sił ame­ry­kań­skich z Syrii. Mattis uznał to za policzek. Chodziło nie tylko o to, że Trump machnął ręką na jego rady, ale także o to, że wystawił swego sekretarza obrony na kompromitację w oczach sojuszników. Mattis dopiero co zapewniał bowiem sprzymierzone oddziały w Syrii, iż Ameryka nie porzuci ich na pastwę losu. Mattis złożył dymisję w wyjątkowo ostrym liście. Później Trump próbował przekonywać świat, że to on zwolnił Mattisa.

Także pierwszy i ostatni sekretarz obrony Bidena, Lloyd J. Austin III, jest czterogwiazdkowym generałem w stanie spoczynku, tyle że wywodzi się z wojsk lądowych. W 1975 roku ukończył akademię West Point. W kolejnych latach służył w 3. Dywizji Piechoty i 82. Dywizji Powietrz­no­desan­to­wej. W latach 2003–2005 Austin dowodził 10. Dywizją Górską (Lekkiej Piechoty), a później został szefem sztabu w US Central Com­mand. W kolejnych latach dowodził XVIII Korpusem Powietrz­no­desan­to­wym i był dowódcą Korpusu Między­naro­dowego w Iraku. W 2010 roku został dowódcą wszystkich sił ame­ry­kań­skich w Iraku, a w 2013 roku – szefem US Central Com­mand, gdzie zyskał miano „niewidzial­nego generała” ze względu na niechęć do publicznego omawiania kwestii wojskowych.

Po angielsku o takich ludziach jak Mattis czy Austin mówi się: soldier’s soldier, żołnierz z krwi i kości, stanowiący wzór i inspirację dla towarzyszy broni.

Z kolei Hegseth zdobył patent oficerski w Gwardii Narodowej Wojsk Lądowych. Pierwszy raz służby poza granicami kraju posmakował… w Guantánamo, gdzie był dowódcą plutonu. Później służył w Iraku, a następnie w Afganistanie, gdzie zajmował się szkoleniem żołnierzy do działań przeciwpartyzanckich. Obecnie jest rezerwistą w stopniu majora.

W cywilu Hegseth działał na obrzeżach polityki – w think tankach, komitetach do spraw działalności politycznej (PAC‑ach) czy orga­ni­za­cjach działających na rzecz wetera­nów. Przez kilka lat był dyrektorem w stowarzyszeniu Zatroskani Weterani dla Ameryki, finansowanym przez braci Kochów, hojnie wspierających polityków konserwatywnych i libertariańskich. (Zakulisowy wpływ Kochów na amerykańską politykę opisano w kilku niezłych książkach, niestety niewydanych w Polsce – Dark Money czy Kochland). Prywatnie jest żonaty (już po raz trzeci) i ma czworo dzieci.

Od dziesięciu lat głównym zajęciem Hegsetha jest praca jako komentator polityczny w Fox News. Z perspektywy Trumpa, którego uzależnienie od oglądania tej stacji jest tajemnicą poliszynela, to bez wątpienia zaleta. Zaletą są też numery, które wywijał na antenie, ekstremalne nawet jak na standardy Foxa. Hegseth – absolwent Uniwer­sy­tetu Harvarda i Uniwer­sy­tetu Princetońskiego – urządził całe przedstawienie z odsyłaniem dyplomu tej pierwszej uczelni, która jego zdaniem skupia się już tylko na promowaniu krytycznej teorii rasy. Innym razem przyszły sekretarz obrony zasugerował przed kamerami, że nowe warianty COVID-19 to dzieło demokratów mające zakłócić wybory i zatarasować republikanom drogę do władzy („Spodziewajcie się nowego wariantu co październik co dwa lata”, oświadczył Hegseth).

Major sam też napisał kilka książek. W najnowszej, The War on Warriors, zarzuca Departamentowi Obrony i dowództwu sił zbrojnych skupianie się na różnorodności w szeregach bardziej niż na zwalczaniu globalnych zagrożeń. Administrację Bidena in toto podsumował zaś jako po prostu słabą w dziedzinie bezpieczeństwa narodowego.

W 2019 roku Hegseth odegrał kluczową rolę w sprawie trzech żołnierzy żołnierzy zamie­sza­nych w zbrodnie wojenne. Dzięki wsta­wien­nictwu między innymi Hegsetha Trump ułas­kawił majorów Mathew L. Golsteyna i Clinta A. Lorance’a oraz operatora Navy SEALs starszego bosmana Edwarda Gallaghera. Golsteyn był oskarżony o zamor­do­wa­nie afgańskiego cywila, Lorance został skazany za wydanie rozkazu zamor­do­wa­nia dwóch cywilów, natomiast Galla­gher został skazany za robienie sobie zdjęć ze zwłokami 17-letniego bojownika Da’isz, którego – jak głosił akt oskarżenia, ale czemu zaprzeczył świadek koronny – miał sam zadźgać nożem.

Hegseth lobbował na rzecz całej trójki najpierw w Fox News, oskarżając prokuratorów wojskowych o niszczenie życia bohaterom wojennym. Następnie kilkakrotnie rozmawiał z prezydentem na ten temat przez telefon.

W kwestii wojny w Ukrainie Hegseth mówił niewiele. Jego jedyne stwier­dze­nia na ten temat dotyczyły nie tyle samej Ukrainy, ile kategorycznego sprzeciwu wobec bezpośredniego udziału Stanów Zjednoczonych w tej wojnie.

Z kolei Cate Cadell i Ellen Nakashima zwracają uwagę na łamach The Washington Post, że nominaci Trumpa składają się na administrację o jastrzębim stosunku do Chin. Rubio znany jest z krytycznego stosunku do ChRL i został objęty sankcjami (w tym zakazem przekraczania granicy) przez Pekin. Hegseth jawnie ostrzegał, że Chiny budują wojsko, które ma pokonać Amerykę. Przyszły doradca do spraw bez­pie­czeń­stwa naro­do­wego Mike Waltz to jastrząb par excellence, ale też jeden z niewielu prominentnych polityków w USA (jest reprezentantem ze stanu Floryda) wytykających Pekinowi ludobójstwo dokonywane na Ujgurach. Anty­chiń­ska jastrzębica Elise Stefanik ma zaś zająć miejsce Lindy Thomas-Green­field jako ambasadorka przy Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Gage Skidmore, Creative Commons Attribution-Share Alike 2.0 Generic