Florentino i jego strategia „low cost”

Rüdiger przybył w ten sam sposób rok później, podążając ścieżką, która była kontynuowana przez lata, aby stawić czoła finansom takich klubów jak Manchester City. Wszystkim tym negocjacjom towarzyszyły poprzednie prace, a sposób działania Realu opierał się na wiedzy, jak czekać i „gotować nowe nabytki na wolnym ogniu”.

Równolegle do tych operacji Florentino Pérez oszczędzał także pieniądze, ściągając zawodników, którym za rok kończył się kontrakt, płacąc niższą kwotę, niż zapłaciliby w innej sytuacji. Najbardziej znanym przypadkiem ostatnich lat jest ten Toniego Kroosa, który dołączył do Realu Madryt za 25 milionów w 2014 roku po tym, jak nie udało mu się osiągnąć porozumienia z Bayernem w sprawie przedłużenia umowy.

Innym niedawnym przykładem jest Camavinga, który wylądował w Madrycie w ostatnim etapie okienka transferowego w 2021 roku za 31 milionów plus 9 milionów zmiennych, gdy pozostał mu jeszcze tylko jeden sezon umowy w Rennes. Z kolei Thibaut Courtois podpisał kontrakt z Królewskimi w 2018 roku za 40 milionów, czyli 22 poniżej swojej wartość rynkowej, dzięki temu, że również pozostał mu tylko rok w Chelsea.

Widząc zbierane owoce, prezes Los Blancos podąża tym tropem w sprawie Alphonso Daviesa czy niedawno Leny'ego Yoro. W przypadku nowego środkowego obrońcy Manchesteru United Florentino miał jasny pomysł, aby pozyskać go w tym okienku niewielkim kosztem lub jako wolnego agenta w 2025 roku. Ostatecznie zawodnik zdecydował się na Czerwone Diabły, które były gotowe zapłacić 62 miliony plus 8 milionów zmiennych, o które prosiło Lille.

Bardzo podobna jest sytuacja obrońcy Bayernu, gdyż to jego ostatni rok kontraktu w bawarskim klubie, więc od stycznia będzie mógł negocjować z każdym zespołem, jeśli nie przedłuży umowy. Ta strategia biznesowa obejmuje większe i droższe operacje, ale widząc dobre wyniki, jakie daje, z wyjątkiem niektórych przypadków, takich jak Hazard, motto brzmi: kontynuować to, co się sprawdza.