Mama mistrza w skokach szczerze o rodzinnej tragedii. "Cały czas ...

Mama Daniela Andre Tande opowiedziała o rodzinnej tragedii/archiwum prywatne/Trude Tande, MAREK DYBAS/Reporter

26 maja w Polsce obchodzony jest Dzień Matki. Wielu kibiców dopinguje swoich ulubionych sportowców podczas zawodów na arenach międzynarodowych, jednak mało kto myśli o ludziach, którzy ich wychowali i zarazili ich miłością do sportu. Interia Sport miała okazję porozmawiać z Trude Tande, mamą Daniela Andre Tande - norweskiego skoczka, a także mistrza świata w lotach i mistrza olimpijskiego. 

Trude Tande otwiera się na temat rodzinnej tragedii

Amanda Gawron, Interia Sport: Jakim dzieckiem był Daniel? Wiem, że zaczął trenować skoki w bardzo młodym wieku. Czy spodziewała się pani wówczas, że syn zostanie kiedyś mistrzem olimpijskim i mistrzem świata w lotach? 

Trude Tande: - Kiedy Daniel był jeszcze małym chłopcem, nie przypuszczałam, że kiedykolwiek zostanie olimpijczykiem. Był niezwykle aktywnym dzieckiem, chciał próbować wszystkiego. Grał na saksofonie, grał w piłkę nożną, koszykówkę, siatkówkę. Chciał być dobry we wszystkim. Ale kiedy wybrał skoki narciarskie i powiedział mi, że kiedyś pojedzie na igrzyska olimpijskie, uwierzyłam, że tak się stanie. 

Wróćmy do 2018 roku, kiedy Daniel zdobył swój pierwszy indywidualny złoty medal na mistrzostwach świata w lotach w Oberstdorfie. Co pomyślała pani, gdy zobaczyła syna ze złotym krążkiem? 

Czy w tamtym momencie nie uważała pani, że skoki narciarskie to nie tyle błogosławieństwo, a raczej klątwa dla pani rodziny? 

- Nie, my kochamy skoki narciarskie. Ale wiesz, straciliśmy wtedy Håkona. Kilka miesięcy później Daniel zdobył medal. To był naprawdę ciężki okres dla nas. Oczywiście, byliśmy szczęśliwi z osiągnięcia naszego syna. Siedzieliśmy w naszym domu i płakaliśmy, chcieliśmy być w Oberstdorfie razem z Danielem. 

Wiem, że Håkon również chciał zostać skoczkiem narciarskim, stąd moje pytanie. 

- Tak, zaczął trenować kiedy miał cztery lata. Ludzie mówili wtedy, że ma ogromny talent. Że może być w tym bardzo dobry, a nawet lepszy od Daniela. Ale cóż... 

- Kiedy dotarłam do szpitala do Ljubljany, Daniel wybudził się ze śpiączki. Dużo wtedy rozmawialiśmy. Powiedziałam mu: "Jeśli chcesz zakończyć swoją przygodę ze skokami, zrób to. Jeśli jednak chcesz kontynuować karierę, to twoje życie i ty musisz podjąć decyzję". To nie było moje zadanie by zdecydować, czy mój syn będzie chciał dalej skakać. 

Czy czuje pani stres i nerwy, oglądając teraz konkursy, w którym Daniel bierze udział? 

- Oczywiście, moje serce zawsze wali wtedy jak szalone. (śmiech)